Rozdział 24

- Dobra! Teraz już bez żartów. Na początek musicie nauczyć się przywoływać swoją drugą naturę – powiedział władczym głosem Damon.

- Czekaj, czekaj – krzyknęła moja siostra. – Na dziś się przygotowałam – zawołała wesoło i zdjęła bluzę. Pod nią miała czarną koszulkę bez pleców, wiązaną na szyi.

- Teraz wyobraźcie sobie smakowitą, czerwoną ciecz, która spływa do waszych gardeł gasząc ukryte pragnienie. Wydobądźcie je z siebie, aby poczuć to mocniej – mówił powoli brunet.

W mojej głowie od razu pojawiło się wspomnienie poprzedniej żądzy krwi. Wszystko przybrało kolor czerwieni, a moją szczęką wstrząsną potężny ból. Węch wyostrzył się na upragnioną krew. Oszołomiona słyszałam każde uderzenie serca i cudowny szum przelewającej się w żyłach szkarłatnej substancji, każdej istoty żywej w tym lesie.

Zaabsorbowana nowym doznaniem nie zauważyłam nawet, że coś jest nie tak. Dopiero, kiedy poczułam uderzenie w twarz zrozumiałam co się dzieje. Przyciskałam do ziemi Julkę z wystawionymi kłami. Dobrze widziałam, że nie zdążyła się przemienić, bo gdyby to zrobiła nie wyczułabym w niej ludzkiej krwi.

Bracia trzymali mnie pod ręce próbując odciągnąć od zabicia własnej siostry, która w akcje desperacji jednym słowem, przyłożyła mi. Co ja najlepszego narobiłam?! Moje pożądanie krwi szybko przemieniło się w rozpacz. Kolory zaczęły powracać, a ja nie wyczuwałam już kłów w swoich ustach.

Ze łzami w oczach podnosiłam brązowooką z ziemi błagając o wybaczenie. Uspokoiłam się dopiero wtedy, kiedy przytuliła mnie do siebie.

- Nie martw się. Nic mi się nie stało – mówiła spokojnym głosem, mimo że podobnie jak ja drżała na całym ciele.

- Dobra wystarczy tego mazgajenia! Nikt nie powiedział, że będzie łatwo i kolorowo! – powiedział Damon.

Za te słowa miałam ochotę podejść do niego i uderzyć. Co on sobie wyobrażał? Do cholery! Przecież ja mało co nie zabiłam własnej siostry!

- Julia, czemu nie przemieniłaś się wtedy, kiedy prosił was o to Damon? – zapytał zielonooki.

Moja siostra po tych słowach spuściła do dołu oczy.

- Co tym razem? – zapytał zirytowany czarnowłosy.

- Mam cię już dość! – wykrzyczałam mu prosto w twarz. – Oddal się chyba, że chcesz już nie żyć?

- Słuchaj! W takim tempie to wy się nigdy nie nauczycie walczyć. Klaus zniszczy was jak zapałki!

Z wściekłości wystawiłam mu środkowy palec i podeszłam do siostry.

- Nie martw się nim. Powiedz nam co się dzieje?

- Ja po prostu jestem tchórzem. Boje się bólu.

Stefan od razu ją przytulił.

-Nie bój się, kochanie. Z każdym kolejnym razem ból się zmniejsza i zanim się obejrzysz już nie będziesz go odczuwała – pośpieszył jej z wyjaśnieniami szatyn.

Brązowooka pokiwała z determinacją głową.

Stanęłyśmy obok siebie i złapałyśmy się za ręce.

,, Na trzy’’ – powiedziałam jej w myślach.

,,Raz’’

,,Dwa’’

,,Trzy!’’

Moje myśli znów zalał obraz płynącej cieczy. Moje zmysły wariowały, ale tym razem nie pozwoliłam im nad sobą zawładnąć. Czułam jak Julka ściska mi mocno rękę, a z jej ust wydobywa się wrzask.

- Skupcie się teraz. Zapanujcie nad pragnieniem. Wyłączcie zmysł węchu tak, aby  nie czuć krwi – mówił Stefano.

Jego słowa delikatnie pokazały nam kierunek, a reszta w brew pozorom była łatwa.

Z radością rzuciłyśmy się sobie w ramiona, kiedy dotarł do nas dziwny zapach. Mieszanka słodyczy i mokrej sierści.

,, Klaus’’ – jego imię eksplodowało w moje głowie tak gwałtownie, że pod jego tonacją moja siostra lekko drgnęła. Jak na umówiony znak brązowooka wzniosła się w powietrze, a ja już po chwili wampirycznego biegu stałam obok znienawidzonej hybrydy. Z drugiej strony była też moja siostra.

- Jesteście wspaniałe! – krzyknął z entuzjazmem i zaklaskał w ręce. Bracia stali już w pozie drapieżników gotowi skoczyć na blondyna.

- Jesteś idiotą ! – powiedziała moja siostra.

- Przychodzisz tu, mimo że tylko my możemy ciebie zabić – dokończyłam myśl za Julię.

- Och doprawdy? – zapytał rozbawiony. – Nie możecie mnie dopaść bez zaklęcia. Wasze umiejętności jako wiedźm są zerowe, nie mówiąc już o tym, że zaklęcie jest w moich rękach.

- Więc czego chcesz? – zapytałam.

- Was i małego układu …

- Na czym on miałby polegać? – zapytała brązowooka.

- Paktowanie z nim to jak zaprzedanie duszy diabłu – wtrącił szatyn, jednak moja siostra machnęła tylko ręką, aby się uciszył.

Klausowi wyraźnie to się spodobało, bo nonszalancko objął nas w tali.

- Nie pozwalaj sobie – warknęłam, wcale nie będąc pewna tego co mówię. Coś w nim niewątpliwie przyciągało nas.

- A więc czego chcesz?

-Chce odzyskać rodzinę, a wy mi w tym pomożecie…

____________________________________________________________________________

Przepraszam, że taki krótki…

Mam nadzieję, że wam się spodoba.

Całuje ;*