Rozdział 6

- Jak mogliście ją puścić samą na takie spotkanie?! – krzyknęłam zatrzaskując za sobą drzwi pensjonatu. Jak mogli być tacy bezmyślni? Kol był przecież niebezpiecznym, pierwotnym wampirem, a Julka tylko początkującym aniołem. W przypływie wzburzenia niemal czułam buzującą we mnie moc, której w żaden sposób nie mogłam wydobyć z siebie. Przeklęci rodzice!

- Nie mogliśmy nic zrobić. Rozwinęła skrzydła i odleciała informując nas krótko o spotkaniu z Kolem. Nawet nie wiemy gdzie mogło by się odbyć – mówił roztrzęsiony Stefan.

Mój organizm chciał eksplodować. Wytworzyć trzęsienie ziemi i ogromną wichurę, szukając jednocześnie umysłu mojej siostry, ale nic nie mogło się ze mnie wydostać. Z nadmiaru mocy buzującej we mnie po prostu drżałam.

- Koniec cholernych układów! Dzwonie po Klausa – powiedziałam przez zaciśnięte zęby.

- O jakich układach chciałabyś mi opowiedzieć ? – usłyszeliśmy nagle głos o brytyjskim akcencie dobiegający ze strony uchylonych drzwi. Hybryda spokojnym krokiem weszła do pensjonatu z rękoma splecionymi za plecami  – Czy coś mnie ominęło, Victorio ?

- Co ty tu robisz? – zapytał jedynie trzeźwo myślący Damon przesuwając się w moją stronę, jakby chcąc mnie chronić przed pierwotnym, co było absurdalnym posunięciem, gdyż Klaus od niedawna stał się jednym z naszych bliskich znajomych.

- Widocznie nasza dziwna więź nadal działa, a nawet się wzmocniła. Kazałaś mi tu przyjść, moja droga – dokończył wyjaśnienia, widząc moja zdziwioną minę.

- Przecież nasze poprzednie dziwne przyciąganie skończyło się już przed śmiercią Esther!

- Nie to było coś innego. Tym razem słyszałem twoje słowa w głowie.

- Ja nie mogę korzystać z mocy prawda? – zapytałam lekko zdezorientowana.

- Moc nadal jest w tobie i zawsze tam pozostanie. Musisz po prostu nauczyć się ją wydobyć z siebie – odpowiedział spokojnie Klaus.

- Musimy szybko odnaleźć Julię. Wiesz jak mogłabym to zrobić ?

- Potrzebujesz krwi osoby związanej z nią, mapy i małego zaklęcia…

- Które dokładnie zna Bonnie i chętnie ci pomoże – przerwał mu Damon.

- Stefan i Damon zajmą się sprowadzeniem tu Bennettówny, a ty moja droga wyjaśnisz mi co tu się dzieje.

Posłusznie skinęłam głową. Nie mogłam się sprzeciwiać pierwotnemu jako zwykły wampir. Pierwszy raz od momentu, kiedy rodzice teoretycznie odebrali nam moc poczułam się bez niej całkowicie bezsilna. Odczekałam chwilę, aż bracia Salvatore wyjdą z domu, żebym mogła spokojnie rozpocząć opowieść.

- Klaus, tylko proszę, nie denerwuj się – powiedziałam błagalnie. Na co on posłał mi uspokajający uśmiech i rozsiadł się wygodnie w fotelu, w którym w nocy zasiadał Elijah.

-Julia po odebraniu mocy …

- Moc nie została wam odebrana. Ona nadal w was jest, tylko że zamknieta – przerwał mi Nick.

- Julia od tego momentu stała się bardziej aniołem – kontynuowałam zirytowana – i otrzymała swojego pierwszego podopiecznego.

- To chyba dobrze?

- Owszem, gdyby nie był nim twój najmłodszy brat.

- Żartujesz? – zapytał śmiejąc się – Tym miałem się wkurzyć?

-Kol chce zabić moje dziecko, a Julka jako jego anioł stanie po  jego stronie – dokończyłam w końcu swoje opowiadanie.

Pierwotny nagle przestał się śmiać, a jego mina wyrażała tylko chęć mordu, tylko nie miałam pewności czy mnie czy swojego brata chce zabić.

- Ja nie chce skrzywdzić twojego brata, dlatego Elijah nie kazał nic ci mówić. My chcemy się dowiedzieć, czemu chce zabić moje dziecko – powiedziałam na obronę oplatając rękoma brzuch i cofając się do tyłu.

-Nikt – powiedział idąc w moja stronę – ale to nikt, nie skrzywdzi ciebie, ani Julii – wycharczał, a z mojego serca spadł kamień. W przypływie emocji przytuliłam się do niego.

- Zawsze będziecie mieć u mnie dług wdzięczności i nie pozwolę was skrzywdzić – powiedział także mnie przytulając.

- Ale nie chce żebyś stracił resztę swojej prawdziwej rodziny.

- Nie stracę…

- A więc co zrobisz? – zapytałam odsuwając się od niego.

- Najpierw wyjaśnimy sprawę, a potem… cóż nadal mam sztylety.

Chciałam już zaprzeczyć i poprosić o inne rozwiązanie sytuacji, ale właśnie od pensjonatu wrócili bracia z Bonnie, która posłała nieprzyjazne spojrzenie pierwotnemu, ale na szczęście bez przeszkód zgodziła się pomóc odnaleźć Julię.

Rozwinęła dużą mapę Mystic Falls i jej okolic po czym zraniła mnie w palec tak by kilka kropel skapnęło na papier, po czym trzymając mnie za ręce zaczęła mówić skąp likowane zaklęcie , które po chwili zaczęłam powtarzać razem z nią. Moc zebrała się w moim podbrzuszu po czym swobodnie skierowała się do rok, aby przepłynąć w stronę Bonnie. Wiedźma nagle skamieniała, a po chwili została odepchnięta w przeciwną stronę pokoju. Wszyscy spoglądali na mnie ze zdziwieniem.

- Ja nie chciałam… - powiedziałam przerażona. Coś lepkiego i zimnego delikatnie masowało moje ciało najszczelniej oplatając mój brzuch. Czułam się odprężona i jedyne co mnie martwiło to odrzucona kawałek dalej Bonnie, która z pomocą Stefana powoli podnosiła się z ziemi.

- Nie o to chodzi, kochanie – powiedział Damon.

- A o co?

- Powoli spójrz na siebie i nie krzycz – powiedział spokojnie podchodząc do mnie.

Zaniepokojona powoli spuściłam wzrok na swój brzuch. Na początku nie byłam pewna tego co widze. Dopiero potem zrozumiałam, że otaczają mnie czarne macki Ciemności, o której mówił Elijah. Jednak nie czułam paniki. Damon powoli podszedł do mnie i otoczył mnie ramieniem. Ciemność od razu przyjęła go z otwartymi rękoma.

- Dziwne – szepnął mój ukochany – Nie krzywdzą nas. One zawsze staraj a się wywołać ból – mówił myśląc na głos.

Dopiero po chwili w jego niebieskich oczach pojawiły się iskierki zrozumienia.

- Spokojnie moje drogie Cienie. Dziecko jest bezpieczne – a ciemność zaczęła się cofać.

__________________________________________________________________

Przepraszam za tak długą nieobecność, ale miałam dużo pracy w przygotowywaniu swojej imprezy osiemnastkowej. Tak, stałam się w końcu pełnoletnim obywatelem tego kraju ;) 

Muszę się pochwalić, że otrzymałam od mojej koleżanki piękny portret Damona, który od dziś wisi nad moim łóżkiem ;D Jeszcze raz wielkie dzięki Ewelinko ;*

Zapraszam do komentowania ;)