Rozdział 5

Ze spokojnego snu wyrwał mnie piękny zapach naleśników wymieszany ze słodkim zapachem krwi. Niespokojny ruch w moim łonie nie pozwolił mi dalej spać. Wiedziałam, że dziecko jest głodne. Mimowolnie dołożyłam rękę do mojego wyraźnie zarysowanego brzucha i z czułością go pogładziłam. Otworzyłam powoli oczy, aby móc zobaczyć piękny uśmiech Damona. Przygotował mi on pyszne śniadanie do łóżka, abym mogła jak najdłużej odpoczywać. Zdecydowanie było mi to na rękę, mimo że wcale nie czułam się już słabo. Nie chciałam spotkać się z Julką, bo tak naprawdę nie wiem co miałabym jej powiedzieć. Jej zachowanie jest co najmniej dziwne i tak naprawdę nie wiem czego mogę się po niej spodziewać.

- Wstała już Julka? – zapytałam niby obojętnym głosem, Damona.

- Tak już od czwartej rano biega po domu i szuka wszelkich informacji o Aniołach Stróżach. Jest przerażona swoim wczorajszym zachowaniem.

- Powinnam z nią porozmawiać, ale tak naprawdę nie wiem co miałabym jej powiedzieć.

- Powiedziałem jej o liście. Powiedziała, że lepiej będzie jak będzie cię unikać.

- Ona tak stwierdziła czy ty? – zapytałam podejrzliwie.

- A jeśli powiem, że oboje?

- Nie będę unikać własnej siostry! – powiedziałam wkurzona i szybko pomaszerowałam do łazienki.

Wzięłam długą kąpiel, a potem ruszyłam na nie duży spacer. Ta wymówka była najlepszym pretekstem na możliwość spotkania się z Elijahem. Musiałam się dowiedzieć o czym chce ze mną rozmawiać. Może wyjaśni mi, czemu Kol chce zabić moje maleństwo?

Spokojnym krokiem przemierzałam park tętniący życiem, kiedy w końcu dotarł do mnie pierwotny.

- Witaj, Victorio – powiedział spokojnym głosem.

- Elijah – odpowiedziałam krótkim skinieniem głowy- Czemu chciałeś się spotkać ?

- Czemu ciemność nie odstępuje cię na krok? – zapytał nagle, zbijając mnie z nóg.

- Ciemność? – zapytałam czując lekki dreszcz na plecach – O czym ty mówisz?

- Naprawdę jej nie widzisz? Damon będąc pół demonem pewnie nawet nie zwraca uwagi na jej obecność, ale ty? Ty także jej nie wyczuwasz ?

- Widzę ją… ale tylko we snach. To tylko głupie koszmary – odpowiedziałam potrząsając głową.

- Nie, Victorio. Ona tu jest. Kłębi się wokoło ciebie.

Zdenerwowana obejrzałam się wokół siebie, ale nic nie dostrzegłam.

- Odkąd zostałam pozbawiona swojego pierwiastka wiedźmy, nie dostrzegam już aur. Jak to możliwe, że dostrzegasz Ciemność?

- Jeśli się długą z czymś obcuje, to człowiek uczy się to rozpoznawać.

- Jaki to ma wpływa na decyzję Kola?

- Jeszcze nie wiem, ale się dowiem, a ty musisz mi coś obiecać.

- Co takiego?

- Nie powiesz nic Klausowi. Naprawdę zależy mi na życiu mojego rodzeństwa.

- Rozumiem –odpowiedziałam i już po chwili spacerowałam już sama. Jego nagłe znikanie i pojawianie się jest co najmniej denerwujące, ale w końcu miałam chwilę tylko dla siebie. Musiałam przemyśleć sytuację. Martwiłam się o dziecko, ale i jednocześnie o siostrę. Czy kiedy dojdzie do decydującego starcia między mną, a Kolem, Julia stanie po mojej stronie? Nie miałam pewności. Nawet nie wiedziałam na czym dokładnie polega jej misja.

Cichy dźwięk telefonu wyrwał mnie z zamyślenia.

- Tak ? – odebrałam szybko widząc migające imię mojego ukochanego.

- Viki, gdzie jesteś ?

- W parku, na spacerze.

- Wracaj do pensjonatu. Julia poszła do Mikealsonów porozmawiać otwarcie z Kolem.

- O nie! – wrzasnęłam do słuchawki.

_____________________________________________________________________

Przepraszam, że rozdział taki krótki, ale ciągle brak mi czasu…;/
Pojawiła się zakładka obserwatorów, więc zapraszam do dodawania się ;)
Pozdrawiam ;*