Epilog

Postacie były równie nierealne jak i piękne. Nie mogłam dostrzec wokół nich żadnych śladów aury. Coś w ich spojrzeniach było znajome i jednocześnie ostrzegawcze. Chciałam w myślach poinformować Julię, abyśmy zastosowały zaklęcie ochronne, ale moje myśli najwyraźniej w żaden sposób nie chciały przedostać się do niej. Kiedy stanęli na przeciwko nas wrzawa trwająca obok mnie ustała. Arkowi przestały łamać się kości, a ja wyraźnie bardziej panowałam nad swoją wampiryczną częścią.

- Witajcie, córeczki – odezwała się nagle kobieta, a pode mną ugięły się kolana. To nie możliwe! Nasi rodzice nie żyją!

- Tak masz rację, Viktorio. Ja i mama jesteśmy martwi.

- Więc co tu robicie?- zapytała Julka.

- Przyszliśmy wykonać swój obowiązek jako rodziców jak i ten wypływający z naszych więzów krwi – odpowiedział ojciec.

- Wykorzystałyście naszą moc do ochrony pierwotnego zła! – krzyknęła matka cierpkim głosem, który unosił się wokół nas przez dobre pięć minut. W tych kilka słów włożyła tak dużo nienawiści, że chciałam po prostu zatkać uszy by nie słyszeć tego.

- I przyczyniłyście się do śmierci pierwotnej czarownicy. Waszej zwierzchniczki – dodał ojciec.

- Nie miałyśmy wyjścia!  Miałyśmy dać zabić niewinnych ludzi?! – powiedziałam wkurzona.

- Nie martwiliście się o ludzi tylko o wampiry! One wszystkie powinny zginąć wraz z przeklętym rodem pierwotnych. To ich zabić powinniście, a nie zakochiwać się w nich. Przyniosłyście rodzinie hańbę. Zwłaszcza ty Viktorio – wibrował wokół nas głos matki.

Na te słowa skuliłam się w sobie. Czy miłość i szczęście nic ich nie interesuje?

- Wybierajcie! Dziecko lub wasza moc – zaintonował ojciec

Widziałam jak Damon spuszcza wzrok godząc się na każdy mój wybór. Po jego policzku spłynęła pojedyncza łza.

- Wybór dotyczy tylko mnie. Zostawcie w spokoju Julię.

- Wasza moc jest połączona. Każda decyzja rozkłada się na was po równo.

Wiedziałam, że bez mocy stanę się słabsza i bardziej śmiertelna. Będę musiała walczyć z pragnieniem krwi i jednocześnie zwyczajnym życiem. Jednak nie potrafiłabym dać im odebrać moje dziecko. Moje i mojego ukochanego. Jednak decyzja nie zależała tylko ode mnie. Byłam taka bezsilna.

- Bóg dając życie nie ma prawa go odebrać – powiedziała Julka – Nie dam zniszczyć mojego siostrzeńca lub siostrzenicy !

- Wasz wybór – skłonił się ojciec – W imię pradawnej mocy pozbawiamy was dziedzictwa magii płynącej w waszej krwi – powiedzieli razem uroczyście, a mnie zakręciło się w głowie i gdyby nie ramiona Damona na pewno bym upadła.

- Do póki nie odkryjecie w czym tkwi wasza moc jesteście przeklęte! Tak jak to dziecko, które nosisz w swoim łonie, Viktorio – powiedziała matka i wraz z ojcem po prostu zniknęli.

Po ich odejściu długo jeszcze nikt się nie odzywał. Wszyscy stojąc nieruchomo wpatrywali się w miejsce gdzie jeszcze nie dawno stali moi rodzice. Nagle z mojego gardła wyrwał się szloch.

- Co my teraz zrobimy? – płakałam z bezsilności.

Damon mocno przytulał mnie do siebie próbując bezskutecznie uspokoić. W głowie ciągle mi się kręciło. Uczucie bezradności się potęgowało, a do moich nozdrzy dotarł zapach krwi pulsującej w żyłach przyjaciół.

- Damy sobie jakoś radę – powiedziała z zaciśniętymi zębami moja siostra.

Ja nie byłam tego taka pewna… Miałam tylko nadzieję, że Nowa Rzeczywistość będzie pełna Marzeń, które w końcu się spełnią.

                                 Koniec części 1

Oficjalnie informuję, że już nie długo pojawi się prolog części 2 ;D

Czekam mnie troszkę pracy z tym blogiem. Mam zamiar zmienić wygląd oraz stworzyć nowe zakładki.

Mam nadzieję, że nadal będziecie czytać to opowiadanie.

Pozdrawiam wszystkich i proszę o komentarze ;*