Rozdział 3

Nie mogłam uwierzyć w słowa Julii. Jak to możliwe, że jest aniołem Kola? Zawsze byłam pewna, że mogą je mieć tylko ludzie, a nie wampiry martwe od tysiącleci. Przecież nasza siła i moc jest wystarczająca by stać się panem własnej egzystencji.

- To było jak grom z jasnego nieba. Nagle istniał tylko on i jego pokręcone uczucia – opowiadał nadal wstrząśnięta brązowooka.

- Uczucia?

- Tak, odbierałam jego emocje i to było w tym wszystkim najgorsze. Jest w nim tyle nienawiści i chęci mordu, że uczucia te sparaliżowały moje ciało przenikając do każdej komórki nerwowej. Były gwałtowne i nieokiełznane, kiedy on jak gdyby nic siedział i się uśmiechał nonszalancko. Jak możliwe, że mam chronić osobę, która wyraźnie najchętniej by wszystkich pozabijana? – zapytała roztrzęsionym głosem.

W aucie zapadła cisza. Nikt nie potrafił jej odpowiedzieć na to pytanie. Wielka gula żółci podeszła mi do gardła, a ja stałam się  niespokojna i spragniona krwi. Gdzieś w głębi siebie czułam ogromny niepokój, a list w mojej torebce jakby palił mnie żywym ogniem.

- Nie martw się, kochanie. Uczucia były spotęgowane, bo dozna łach ich pierwszy raz – powiedział uspakajająco Stefan.

- Mam nadzieję – odpowiedziała cicho Julka i jak tylko dojechaliśmy na miejsce wysiadła jako pierwsza, mówiąc, że chce się położyć.

W pensjonacie mój niepokój lekko zmalał. Ten dom miał w sobie coś uspakajającego. Powolnym krokiem ruszyłam do słabo oświetlonej piwnicy. W lodówce tuż przy dziwnym pomieszczeniu z kratami w drzwiach stała lodówka pełna woreczków z krwią. Szybko rozerwałam zębami jeden z nich i rozkoszowałam się słodkim płynem, który łagodził  pieczenie w gardle i kumulował się w podbrzuszu. O tak, maleństwo było głodne!

- Kochanie, mam coś lepszego – usłyszałam za sobą ciche słowa, Damona w chwili gdy poczułam jego ręce na mojej tali. Przyciągnął mnie mocno do ciebie obsypując delikatnymi pocałunkami mój kark i szyję. Powoli obróciłam się w jego stronę przywierając do niego jak najmocniej. W jego ramionach odzyskiwałam radość  i siły na przetrwanie kolejnego dnia. Poczucie bezpieczeństwa otuliło moje skołatane serce. Jego marmurowe usta szybko odnalazły moje. Zatracałam się w pocałunku. Zatracałam się w Damonie.

Kiedy odchylił głowę dając mi niemy znak, abym go ugryzła, nie zawahałam się. Od pierwszej kropli jego krwi świat zawirował. Fala ciepła rozlała się po moim ciele drażniąc każdy mój nerw. Kiedy oderwałam się od niego, sama odchyliłam głowę chcąc mu się także ofiarować w całości.

- Jesteś pewna? – zapytał uwodzicielskim głosem obsypując pocałunkami miejsce, gdzie najlepiej wyczuwał mój puls.

- Jak nigdy, kochanie.

W końcu zatopił swoje kły w mojej tętnicy. Moje ciało zadrżało w ekstazie, a dziecko podskoczyło do góry w radości. Wirowałam wśród własnych uczuć dotykając umysłem umysłu Damona. Jeśli bym chciała mogłabym odczytać każdy jego sekret i każdą myśl, ale nadal bariera demoniczna działała.

Nagle Damon oderwał się ode mnie z zdziwionym i jednocześnie szczęśliwym wyrazem twarzy.

- Ja czułem jego radość, miłość oraz słyszałem bicie serca – powiedział szczęśliwy, klękając przede mną i całując brzuch.

- Jego? Skąd wiesz, że to chłopiec?

- Nie mam pojęcia. Ja po prostu to wiem.

Na jego słowa na mojej twarzy pojawił się uśmiech.

- Chodźmy spać. Jestem zmęczona.

Nie musiałam powtarzać dwa razy. Wampir wziął mnie na ręce i zaniósł do łazienki. Po nie całej godzinie mogłam już spokojnie zasnąć w ramionach ukochanego.

Była ciemna, bez księżycowa noc. Ja trzymałam w ramionach płaczące dziecko. Chciałam je uspokoić, ale w żaden sposób nie mogłam tego uczynić. Tuliłam je mocno do siebie i kołysałam się śpiewając kołysankę. Czułam się obserwowana. Na początku myślałam, że to Damon, ale jego nigdzie nie było. Spanikowana co raz mocniej się kołysałam i rozglądałam po ciemnym pokoju.

Nagle zawiał mroźny wiatr, mimo że okno było zamknięte, a dziecko zamilkło w oczekiwaniu. Zdawało się nasłuchiwać obserwując mnie. Wtedy z ciemności zaczęły wyłaniać się macki cieni wijące się po podłodze, zbliżając się do nas. Moje maleństwo zakwiliło szczęśliwie, a ja zesztywniałam czując kleisty, ale delikatny dotyk cieni na nogach. Miałam pewność, że kiedy ruch może kosztować nasze życie. Nagle cienie dopełzły do maleństwa i otuliły go szczelnie jak koc. Dziecko radośnie zakwiliło, a jego oczy stały się czarne z czerwonym płomykiem połyskującym w źrenicy. Wrzasnęłam przerażona.

Obudziłam się ciężko dysząc i rozglądając się po pokoju obawiając się niebezpieczeństwa. Na szczęście to był tylko sen. Cichy oddech Damona uspokoił mnie, jedna nie chciałam się kłaść spać. Podobne sny nękają mnie od przyjazdu do Mystic Falls.

Wysunęłam się powoli z objęć ukochanego i wstałam po cichu z łóżka. Na palcach podeszłam do stoliczka gdzie stała już zimna czekolada do picia. Upiłam łyk słodkiego płynu i jeszcze raz rozejrzałam się po pokoju. Mój wzrok zatrzymał się na torebce, w której leżał nadal nie przeczytany list od Kola. Serce znów mi przyśpieszyło gdy wyjmowałam papier i zabierałam go ze sobą do toalety.

Pena obaw usiadłam na muszli klozetowej i rozwinęłam kartkę. Jej zawartość zmroziła mi krew w żyłach.

                           „ Twoje dziecko nie może się urodzić! Ja na to nie pozwolę.”